Berichten

Herstel na total hipoperatie

Regelmatig zie ik mensen bij mij in de praktijk die een nieuwe heup hebben gehad. Ze komen dan meestal bij mij met lage rugklachten wat maar niet over wil gaan.  Deze klachten worden over het algemeen veroorzaakt door een verstoorde balans in bekken- en rompspieren door jarenlang verkeerd lopen en door de operatie.

De week na de operatie volgt er altijd in het ziekenhuis de zogenaamde revalidatie die gericht is op het zo snel mogelijk zelf redzaam zijn. Meestal volgen er dan nog enkele weken wat krachttraining en dan moet het klaar zijn. Hoe die spieren weer moeten gaan samenwerken en hoe de aangeleerde houding door de heupklachten moet verdwijnen wordt meestal niet getraind. En dan gaat het vaak mis.

Ik ga met deze mensen eerst terug naar de basis. Hoe span je een buikspier aan en hoe strek je de rug. De samenwerking van buik-, rug- en bilspieren wordt bewust gemaakt en getraind in diverse houdingen. Het vertrouwen in het geopereerde been moet weer terugkomen zodat dat been ook meer gebruikt gaat worden. En zo kom je op de houding die weer op 2 benen  moet zijn en niet uitwijkend naar de sterke kant. Deze houding wordt dan weer toegepast bij alle dagelijkse houdingen en bewegingen, dus lopen, traplopen, maar ook bukken, tillen en zitten.

Naar mijn mening is revalidatie na een operatie aan het bewegingsapparaat tegenwoordig teveel gericht op snel herstel en niet op bewust herstel. Om klachten in de toekomst te voorkomen zou meer geïnvesteerd moeten worden in herstel van het hele lichaam en niet alleen trainen van het geopereerde lichaamsdeel. Oefentherapie kijkt altijd naar het hele lichaam en de samenwerking van de gewrichten en spieren in het dagelijks leven. Daarom is oefentherapie een logisch vervolg op revalidatie na een total hip.

Had mijn man toch gelijk

Een meneer die ik voor hoofdpijn behandelde vertelde over zijn vrouw die al zeker 10 jaar ook hoofdpijnklachten had. Ze vond het inmiddels normaal elke dag last te hebben en als het te gek werd nam ze een hete douche, flink wat pijnstillers en dan ging het weer wat beter. Ze had er nog nooit wat mee gedaan, therapie zou toch niet helpen. Omdat hij zelf goed resultaat had kon hij haar uiteindelijk overhalen om geheel vrijblijvend een keer bij mij langs te komen.

Na een intake gesprek en een lichamelijk onderzoek was duidelijk dat de spierspanningshoofdpijn geen psychische factor had. Haar houding was best netjes, maar onbewust maakte ze een enorme spierspanning in haar nek- en schouderspieren. We begonnen daarom de eerste behandeling met diverse ontspanningsoefeningen voor nek en schouders om de doorbloeding van de spieren beter op gang te krijgen. De tweede behandeling namen we de zithouding door en oefeningen die ze makkelijk tussendoor even kon doen.

De derde behandeling kwam ze met een grote glimlach binnen. Voor het eerst in al die jaren had ze enkele halve dagen geen hoofdpijn gehad. Ze wist niet wat haar overkwam. Super gemotiveerd ging ze weer verder met de therapie. En de vraag kwam of ik misschien ook iets voor haar heup kon doen. Daar had ze eigenlijk ook al jaren last van, maar had dat ook nog nooit aan iemand verteld.

Toen ze wegging draaide ze zich om en zei: “Had mijn man toch gelijk, maar niet door vertellen hoor!”