Berichten

Lekker in je vel! groepslessen

/in /door

De eerste jaren dat ik werkte als oefentherapeut gaf ik veel groepslessen. In diverse plaatsen huurde ik zaaltjes of oefenruimte en had ik groepen van 10 tot 15 dames. Een soort veredelde gym noemde ik het toen. De praktijk werd drukker, ik ging minder dagen werken omdat ik moeder werd dus de groepslessen kwamen te vervallen.

Zo’n 5 jaar geleden startte ik zwangerschapsbegeleiding in groepjes. Als advies geef ik de jonge moeders mee om vooral na de bevalling ook aan het eigen lijf te werken en dan met name de bekkenbodemspieren en de spieren rondom bekken en rug. Wat sportaanbod betreft is er eigenlijk niks wat ook bekkenbodemtraining aanbiedt of hoe je goed moet tillen of  een dagelijkse houding zo goed mogelijk uitvoert, dus bedacht ik de Lekker-in-je-vel! lessen. In eerste instantie voor jonge moeders, maar later kwamen er ook dames bij die bijvoorbeeld langdurig rugklachten hadden. Ook voor vrouwen met fybromyalgie, reuma of arthose is deze groepsles natuurlijk geschikt. En zo werden de ‘Lekker-in-je-vel! lessen voor jonge moeders’, groepslessen voor alle dames die graag wat aan hun conditie en belastbaarheid willen doen met daarbij ook typische vrouwenoefeningen voor de bekkenbodem en dat allemaal onder begeleiding van mij, de oefentherapeut.

Nieuwsgierig geworden? Wil jij ook een uur in de week lekker bezig zijn, met aandacht voor je beperkingen, maar vooral ook voor wat je wel kunt, dan kom je gewoon een keer een proefles meedoen. Meld je aan via contact@cesarcoevorden.nl

 

En weer een bewijs dat bewegen werkt

/in , /door

Een mevrouw van rond de zestig kwam bij me met een grote diversiteit aan klachten. Ze had reuma, fibromyalgie, artrose en nu sinds ruim een jaar ook zeer veel pijn rechts onderin de rug. Ze was bij een orthopeed geweest voor een consult waar ze erg ontevreden over was. Ze vertelde dat hij de foto’s van haar rug had bekeken en direct tot de conclusie kwam dat met deze slijtage het logisch was dat ze zoveel pijn had en er was niet veel aan te doen.

Ontevreden was ze naar haar huisarts gegaan. Die zei dat ze erg complex was en dat het logisch was dat ze met al haar aandoeningen pijn had. Er werd bevestigd dat ze, zoals ze het zelf voelde, een hopeloos geval was. De huisarts stuurde haar naar mij met de boodschap, probeer dat dan maar.

En zo zat ze dus voor me. Verdrietig, moedeloos, radeloos. Tijdens ons gesprek kwam naar voren dat ze zich niet gehoord voelde. Ze wilde nog zoveel maar er werd gezegd dat ze dat niet kon. Ze wilde wel wandelen en fietsen en weer dingen doen. Mijn enige antwoord was, als u dat wilt dan zou ik dat maar eens gaan doen. Na een half uur vooral naar haar te luisteren en haar eigen ideeën te bevestigen en stimuleren ging ze positief gestemd naar huis.

Na een week zag ik haar weer. Helemaal blij vertelde ze dat ze alleen nog maar was begonnen met bekken kantelen en dat ze nu al 70% beter was dan de week ervoor. Ze merkte dat ze meer kon dan ze dacht en dat ze weer zelf controle kreeg over wat wel of niet goed was voor haar. De therapie bestond daarna alleen nog uit wat rek- en versterkende oefeningen ter ondersteuning. Het belangrijkste wat ik had gedaan was alleen maar naar haar luisteren.

Chronisch pijnpatiënt vaak onbegrepen door omgeving

/in , /door

Er zijn veel mensen met chronische pijn. Soms is er een oorzaak voor gevonden, bijvoorbeeld door arthrose, reuma of een ongeluk. Maar soms is de oorzaak niet duidelijk. Voor bijvoorbeeld de meeste lage rugklachten is geen duidelijke oorzaak. Of je hebt een aandoening waar nog geen duidelijk aantoonbare reden voor is gevonden bijvoorbeeld fybromyalgie of een whiplash.

Eén ding is wel zeker, er is pijn. En die pijn kan je flink belemmeren in je dagelijks functioneren. Sommige dingen kan je niet of maar met mate. Of je kan iets wel doen, maar moet daarna even rusten. Voor de buitenwereld is dat soms moeilijk om mee om te gaan. Voor de meeste mensen in deze maatschappij geldt dat iemand ongeveer drie maanden iets mag mankeren en dan moet je niet meer zeuren. In het begin vraagt men nog wel eens, hoe is het nu, maar na een poos wordt dat minder. En ze zien je lopen in de stad, lekker aan het winkelen en jij denkt dat zij denken dat je maar een lekker leventje hebt. En dat is één van de valkuilen bij chronisch pijnpatiënten. Bezig zijn met wat de ander van je denkt. Belangrijk is dat je je energie stopt in wat jij belangrijk vindt om te doen en te kunnen.

Voor die buitenwereld is het wel eens goed om toch eens dieper na te denken over hoe leuk dat leven van die pijnpatiënt is.Verdiep je ook na maanden of jaren nog eens echt in die persoon, want begrip en steun uit de omgeving is heel belangrijk.

En die steun bestaat niet uit het uit handen nemen van dagelijkse bezigheden. En ook niet uit het heel makkelijk maken voor iemand met pijn. Steun bestaat uit positieve complimentjes maken over hoe knap je het vindt dat iemand toch doorgaat. Steun is samen met een pijnpatiënt dingen ondernemen zodat die persoon toch weer een stapje vooruit komt.Steun is luisteren als iemand even zijn mopperuurtje heeft.

Chronisch pijnpatiënten moeten zelf leren omgaan met hun beperkingen en klachten. Alleen als ze zelf willen kunnen ze iets leuks maken van hun leven. Iedereen is zelf verantwoordelijk voor de manier waarop je beperkingen aanpakt. Met steun uit de omgeving wordt dat proces net even wat makkelijker gemaakt.